zdecydowałam się tu napisać bo szukam sposobu na odzyskanie faceta którego olewałam przez pół roku, a gdy on teraz dał sobie spokój to ja sobie uświadomiłam, że bardzo mi na nim zależy. Spotykaliśmy się przez pół roku, spacery, kino, całowanie, spacery po plaży, piwo on ciągle pytał czy będziemy razem czy tylko spotykamy

Ludzi online: 3125, w tym 73 zalogowanych użytkowników i 3052 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

Tyle sił jest w nas Ucieknijmy za horyzont gdzieś I nie mów mi nie mówi mi nie Składam znów To co było W prosty wzór Nie chce liczyć Wszystkich ról w tej grze na czas Kilka słów Podzieliło nas na pół Sama nie wiem czy tak dobrze ciebie znam [Malik Montana:] mówią, tego kwiatu jest pół światu czemu czuje się jak na pustyni Opis książki Tego kwiatu jest pół światu Zaczytaj się w nowej serii komedii obyczajowych Marty Radomskiej! Majka ma jedną wadę, która znacząco wpływa na jej życie uczuciowe: nie potrafi podrywać facetów. A nie ma nic gorszego niż bierne czekanie na pierwszy krok z ich strony. Większość z nich sprawia wrażenie, jakby przyszli na świat z pieczątką: „Niezdatny dla Mai Kostrzewskiej”. Niezdatny, bo zajęty, bo zdradza, bo kłamie, bo liczba wytatuowanych wzorków na jego ciele przekracza akceptowalną granicę. Tym razem po prostu MUSI być wreszcie inaczej! Czy opiekuńczy Robert okaże się dobrym wyborem? Jak bardzo w życiu Majki namieszają tatuaże? A może lepiej jednak nie ufać nikomu poza własnym kotem? Opinie o książce Tego kwiatu jest pół światu, Marta Radomska "Popatrz jak wszystko szybko się zmienia , coś jest , a później tego nie ma "*** "Nie powiedziałeś tego w ryj nie powiedziałeś nic "*** "My i słońce i nikogo więcej nawet wiatru wokół. Spokój,słońce zachodzące pośród bloków. Uspakajające-daj spokój kolejny dzień teatru za horyzontem pokój" *** ^{JulitaS EBooki Użytkownik JulitaS wgrał ten materiał 3 lata temu. Od tego czasu zobaczyło go już 416 osób, 296 z nich pobrało i opinie (0)Transkrypt ( 25 z dostępnych 356 stron) STRONA 3Copyright © Marta Radomska, 2019 Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z 2019 Redaktor prowadząca: AdrianaBiernacka Redakcja: Hanna Trubicka Korekta: Magdalena Wiśniowska Projekt typograficzny i łamanie: Justyna Nowaczyk Projekt okładki: Joanna Wasilewska Fotografie na okładce: © morrowlight, © Sto Helit, © Chepurko Ekaterina, © zhekakopylov / Shutterstock Fotografia autorki na skrzydełku: © Ewa So Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie. CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61853-99-10 fax: 61853-80-75 redakcja@ STRONA 4No naprawdę. Nikt tak człowieka nie wykończy jak żona. Nawet jeżeli jest już była. A całkiem możliwe, że wtedy jej destrukcyjne zdolności ulegają tylko zwielokrotnieniu. Na myśl o destrukcyjnych talentach byłej żony Olgierd zazgrzytał zębami. Nawet teraz, miesiąc po burzliwym rozwodzie, nawet fizycznie nieobecna i pozornie pokojowo nastawiona, potrafiła zdemolować mu weekend. Tak jak zdemolowała mu całe życie. No dobra, może nie całe. Brak obiektywizmu wobec czasu trwania demolki wynikał z faktu, że targana na ramieniu torba obijała się o wysmykujący się z ręki uchwyt walizki, którą ciągnął za sobą po podziurawionym asfalcie, przeklinając siarczyście późną porę, huk piorunów nad głową i deszcz sączący się z nieba na razie pojedynczymi, ale za to dużymi kroplami. Jeszcze chwila i lunie, a przeklęte dziury w asfalcie zmienią się w bajorka, pomiędzy którymi będzie uskuteczniał idiotyczny slalom, zastanawiając się, czy lepiej jest ryzykować utopieniem nowych butów, czy tracić czas na próby ominięcia co większych kałuż. STRONA 5Czy po prostu zamordować Majkę… Póki co burza rozkręcała się anemicznie i nadzieja na dotarcie do autobusu przed ulewą rosła. W ciągu pięciu minut dotrze do końca małej, krętej uliczki łączącej osiedle, na którym mieszkała Majka, z cywilizacją. Przed nim majaczyły przebłyski ulicznych lamp, oznaczające bliskość przystanku. Bo oczywiście na tej przeklętej uliczce oświetlenie szlag trafił. Tak czy inaczej, gdzieś tam przed nim istniała oświetlona ulica, do której zbliżał się z każdym zamaszystym krokiem, posykując nerwowo, gdy kółka walizki przegrywały walkę z nierównościami terenu. Jeszcze tylko kawałek i będzie mógł zapomnieć o Majce, jej wariactwach i swoim zdemolowanym przez byłą żonę życiu. No dobra. Może przesadzał. Może nie całe życie mu tak zdemolowała. Ale ostatnie trzy lata bez dwóch zdań. Kolejne, potężne zgrzytnięcie wydobyło się spomiędzy zębów Olgierda na wspomnienie tych trzech lat, które w wyniku niepojętego zaćmienia umysłu zorganizował sobie w najgorszy możliwy sposób, żeniąc się z uroczo roztargnioną, pełną energii, siejącą wszędzie blask swej indywidualności oraz pogubione podczas prania skarpetki właścicielką niewielkiej kwiaciarni. Uroczą, do pioruna! Wtedy wydawała mu się urocza, razem ze swoim szalonym charakterem i inwencją twórczą, wyrażającą się w zastawieniu każdego wolnego kawałka mieszkania i balkonu badylami, zaprasowywaniu w kant rękawów jego koszul i niezdrowej obsesji na punkcie jogi, medytacji i ogłupiających dźwięków, zwanych muzyką relaksacyjną. Może to i takie niezdrowe w przypadku Majki i jej wiecznego ADHD wcale by nie było, gdyby nie typowy dla jego byłej żony brak umiaru. Wprawdzie Majka zawsze zarzucała mu nadmiar umiaru, wolał jednak swoją powściągliwość niż nadmiar pasji, zainteresowań i ogólnego wariactwa, jaki nieodłącznie mu się z nią kojarzył. Majka z jej wiecznym bazgroleniem na rękach, jakby nie dało się robić notatek na papierze. Majka STRONA 6z kwiatkami, kotkami i całą resztą dziwacznych zainteresowań. I swoim ulubionym argumentem, jakim torpedowała wszystkie próby ustabilizowania życia przez Olgierda: „Nie, bo nie”! No i ta cała wielka improwizacja. To było hasło, które najlepiej oddawało podejście Majki do życia… Olgierd improwizować nie lubił. Nie lubił też bałaganu, zajmowania się tysiącem rzeczy naraz i zmieniania w ostatniej chwili raz ustalonych planów. Szlag ciężki go trafiał, gdy Majka z radosnym uśmiechem przewracała ład w jego życiu do góry nogami, zasypując go lawiną pomysłów, które może nie byłyby takie złe, gdyby nie stały w rażącej sprzeczności z jego własnymi pomysłami. Albo gdyby chociaż zostały zgłoszone wcześniej, poddane dyskusji i zaaprobowane. Ktoś obdarzony odrobiną polotu i spontaniczności chętnie by docenił szaleństwa Majki jako miłe urozmaicenie codziennej rutyny. Podobnie zresztą jak sam Olgierd w pierwszych tygodniach zachłyśnięcia czarem nowo poślubionej żony. Przynajmniej do czasu, gdy górę wzięła stara dobra miłość do porządku i stabilizacji. A czar Majki zaczął go po prostu wkurzać. Dokładnie tak, jak w tej chwili. Kiedy targał z mieszkania resztę rzeczy, upchniętych w dwóch torbach, walizce i aktówce, przez przeklętą, dziurawą jak ser uliczkę, modląc się, by dotrzeć do przystanku autobusowego i wrócić do wynajętej kawalerki, zanim Bóg zechce zesłać na niego potop pod postacią ulewy z gradem, zapowiadanej przez wszystkie prognozy pogody już od tygodnia. Bo oczywiście w ten akurat wieczór Majka była uprzejma udostępnić mu klucze do mieszkania. Akurat w ten cholerny wieczór, kiedy pogoda wreszcie zdecydowała się spieprzyć, a ford Olgierda stał w warsztacie. To właśnie miał na myśli, klnąc przedziwny talent Majki do demolowania mu życia. Zaklął siarczyście, potykając się o wystającą płytę chodnika i z trudem utrzymując równowagę pod ciężarem przygniatających go tobołów. Może i pośpiech uratuje jego buty STRONA 7przed potopem, jednak zdarta skóra na noskach stała się właśnie faktem. Pięknie. Nie dość, że musiał się wyprowadzić i w ogóle na tym całym rozwodzie wyszedł cholernie stratny finansowo, to jeszcze nowe obuwie i garnitur diabli mu wezmą. Wprawdzie nikt normalny w garniturze i świeżo wypastowanych, eleganckich butach nie wybierałby się do domu byłej żony po swój dobytek, jednak wymysły Majki zmusiły Olgierda do przybycia tu prosto z pracy. Bo Majka twardo zapowiedziała, że przyjechać po rzeczy może jedynie pod jej nieobecność, spakować się sprawnie i zostawić klucze sąsiadce. Najlepiej do końca tygodnia. Najlepiej w piątek. Najlepiej między siedemnastą a dwudziestą. I najlepiej samemu, bez Kamili, bardzo uporządkowanej i bardzo odpowiadającej Olgierdowi kochanki, która przypieczętowała decyzję o rozwodzie z Majką. No dobrze, niech zatem dostosowanie się do tych warunków będzie ostatnim ukłonem w stronę Majki, a potem bierz ją diabli, bierz diabli tę cholerną uliczkę i wszystko, co przez niedopatrzenie mógł zostawić w dawnym mieszkaniu. Grunt, żeby zdążyć przed ulewą. Zniecierpliwionym ruchem poprawił zjeżdżającą z ramienia torbę i z poirytowanym sapnięciem przyspieszył kroku. Zbliżające się światła dodały mu otuchy i nadziei, że wraz z końcem uliczki nastąpi kres wiecznych problemów z Majką i ich krótkim, burzliwym małżeństwem. „Swoją drogą, ta pogoda to taka idealna metafora tych trzech lat”, pomyślał. Całkiem prawdopodobne, że gdy dotrze do przystanku, cudownym sposobem zaświeci słońce. Może i miałby szansę zweryfikować trafność takiej prognozy, gdyby uliczka nie była wąska, dziurawa, kręta i w tej chwili totalnie pozbawiona oświetlenia. Każda z tych okoliczności miała jednak dla Olgierda przykrą niespodziankę. Zaaferowany omijaniem dziur, nie zauważył auta, które ruszyło z cichym pomrukiem z podjazdu jednej z posesji i powoli toczyło się za nim. Dostrzegłby je z pewnością, gdyby nie było tak ciemno, ostatecznie musiał je minąć, przechodząc przez wąskie przejście między osiedlem a uliczką. Teraz, ukryte w mroku, STRONA 8wykorzystywało zakręty, by pozostać niewidoczne dla Olgierda. Dostrzegł je dopiero, gdy z piskiem opon wyskoczyło z zaułka. Było za późno, żeby uciec. Druga sprawa, że nie bardzo było gdzie. Przewężenie w tym miejscu nie dawało żadnej możliwości, by uskoczyć na bok, a rosnący gęsto dziki żywopłot z obu stron wydawał się nie do sforsowania. Burzliwe małżeństwo Olgierda i Majki uległo burzliwemu zakończeniu. Podobnie jak życie Olgierda, którego zdumiony umysł w chwili uderzenia zdolny był do tylko jednej myśli. Że wszystko przez nią. Zdarta skórka z butów, nadwyrężone od ciężkich bagaży ramię i teraz to! Ona naprawdę go kiedyś wykończy i to prawdopodobnie zupełnie niechcący! Deszcz lunął w chwili, gdy bezwładne, martwe ciało odciągnięto i ukryto na terenie opuszczonej posesji, wpychając je starannie w gęste krzaki. Małe szanse, by ktoś je szybko znalazł. Ciągnący się wzdłuż drogi krwawy szlak zniknął niemal natychmiast, zmyty ciężkimi kroplami deszczu. Ostrożnie uchyliłam drzwi mieszkania, wtykając głowę przez wąski przesmyk i szukając na oślep włącznika światła. Dopiero dokładna lustracja przedpokoju pozwoliła mi zdecydować, że teren jest czysty i można wejść do środka. Stojąca za mną Luiza przeczekała wszystkie te manipulacje, bębniąc palcami o poręcz schodów. STRONA 9– Już? – zapytała poirytowana, gdy prześlizgnęłam się pomiędzy salonem, sypialnią, kuchnią i łazienką. – Czy będziesz wężowym ruchem czołgać się pod łóżkiem? – Może powinnam. Za dużo kasy wycisnęłam z tego rozwodu, żeby Olgierd wyprowadził się, nie instalując morderczych pułapek. – Ta. Bomby w sedesie. – Luiza przewróciła oczami i bezceremonialnie wpakowała się do mieszkania. – Z zapalnikiem uruchamianym przez spłuczkę. Majka, rozumiem depresję porozwodową, stres, ale aż taka paranoja nie jest uzasadniona. Odpuść. – O niczym innym nie marzę. – Jak o bombie w kiblu? – Jak o tym, żeby sobie odpuścić – westchnęłam, rzucając torebkę na fotel. – Odpuścić, zapomnieć, nigdy więcej nie oglądać tej zołzy i zatrudnić w kwiaciarni kogoś, kto nie polezie do łóżka z moim nowym facetem. Jak już go sobie znajdę. – Czyli całkiem niedługo – stwierdziła optymistycznie Luiza, idąc za mną do kuchni. – Masz coś normalnego do picia, czy mam sobie nalać wody? Coś normalnego miałam. Rzuciłam Luizie torebkę Liptona, dla siebie szykując zieloną herbatę z dodatkiem mięty. – Melisę powinnaś pić – zawyrokowała Lulu, przyglądając się krytycznie zawartości mojego kubka. – Za dużo się stresujesz, skoro nawet joga nie pomaga. Wyrwij tego gościa, a w kwiaciarni zatrudnij faceta. Problem z głowy. Z niechęcią przyznałam jej rację. Rozwiązanie problemów samo pchało się w ręce, tylko z jakichś powodów było dla mnie niewykonalne. „A może zwyczajnie za proste i zbyt banalne”, pomyślałam z przekąsem, wspominając awantury z Olgierdem o moją nadmierną, według niego, kreatywność i rzekomy talent do komplikowania wszystkiego, czego się tknę. Pewnie dlatego nie STRONA 10przewidział biedak, że pójdę na łatwiznę, zwalniając z hukiem stażystkę, z którą był uprzejmy się przespać, zanim wydało się, że jego nagły szał florystyczny to zwykła zmyła i pretekst do częstych wizyt w kwiaciarni. Rozwód z głowy, Olgierdem i Kamilą po usunięciu obojga z zasięgu wzroku nie zamierzałam się długo przejmować. Zgodnie z sugestią Luizy znacznie bardziej interesowały mnie perspektywy na przyszłość. Szczególnie te dotyczące nowego faceta. I to bynajmniej nie do kwiaciarni, choć i o tym będę musiała w końcu pomyśleć. Jeden taki nawet był. Bardzo interesujący, choć pozornie zupełnie nie w moim typie i sama zachodziłam w głowę, jakim cudem w ogóle go dostrzegłam. Może takim, że trudno przeoczyć kogoś, kogo od kilku tygodni codziennie rano mija się w drodze do pracy na chodniku tak wąskim, że trzeba dużej zwinności i wdzięku, by nie wleźć na siebie nawzajem, nie podeptać albo przynajmniej niepotrącić. „Jakim cudem nam się to udaje?”, pomyślałam któregoś dnia, gdy po raz kolejny owionął mnie intensywny, nawet zbyt mocny zapach wody po goleniu. Niby nic trudnego – zamiast usunąć się z drogi, potrącić delikatnie dłonią, upuścić coś… „Omdleć i paść w poprzek chodnika, najlepiej tak, żeby się potknął”, dołożyłam sobie zgryźliwie. Metoda praktykowana przez damy w dziewiętnastym wieku. Wtedy może działała, zwłaszcza że damy nie spieszyły się do obowiązków zawodowych i miały większą wprawę w pełnym wdzięku omdlewaniu. Znając własny wdzięk, huknęłabym głową o chodnik, doprowadzając do mało romantycznego wzywania pogotowia. Za randkę z gipsem dziękuję bardzo. Lista głupich pomysłów wydłużała się każdego wieczora, niezmiennie prowadząc do jednego wniosku. Moja kreatywność nie miała granic w żadnej dziedzinie życia, poza jedną. Nie umiałam poderwać faceta. Tajemniczy defekt, który utrudniał STRONA 11mi życie od zawsze, chyba że na horyzoncie pojawiała się druga strona z większym talentem w tym zakresie. No i proszę bardzo. Defekt ujawniał zdradzieckie działanie każdego ranka, a mnie nie pozostało nic poza modlitwą o cud, więcej inwencji ze strony faceta albo odrobinę szczęścia, które podobno idiotom i idiotkom chętnie towarzyszy. Ale dopóki nie zechce się nade mną zlitować, trzeba zadowolić się ukradkowymi spojrzeniami w piwne zamyślone oczy, które mąciły mi w głowie, zdradzając żywą inteligencję ich właściciela, ale kompletnie, niestety, niepatrzące w moim kierunku. Sama nie byłam lepsza w ignorowaniu elementów otaczającej mnie rzeczywistości. Tak jak choćby zjawiska zwanego upływem czasu. Dobre chęci w tym zakresie miałam, każdy dzień rozpoczynałam od zwleczenia się z łóżka o piątej rano, a po dwóch latach przyjętego reżimu tempo zwlekania było całkiem żwawe. Szklanka wody z sokiem z cytryny i łyżeczką miodu oraz godzinny trening jeszcze mieściły się w harmonogramie. Na tym sukcesy się kończyły. Pomimo teoretycznie doskonałej organizacji poranka już w okolicach godziny ósmej gimnastyka, śniadanie z omleta i zabiegi upiększające rozkładały mnie na łopatki, podstępnie sabotując plan pozostania piękną, zdrową i pełną energii oraz niespóźnienia się do pracy. Ostatecznie z domu wybiegałam z rozwianym włosem, szaleństwem w spojrzeniu i różnymi przedmiotami w zębach, bo na spakowanie ich do torebki brakowało mi czasu. Możliwe, że miała tu coś do powiedzenia również skleroza, powodująca szalone poranne galopy w poszukiwaniu tego, co mieć przy sobie powinnam, a czego dziwnym trafem nie miałam i nie mogłam za Boga znaleźć. Nierzadko zdarzało mi staranować Olgierda i po rozwodzie do satysfakcji, że pozbyłam się podłego zdrajcy, dołączyła ulga, że wreszcie nikt mi się nie plącze pod nogami. Synchronizacja miotania się i upływu czasu następowała o godzinie ósmej jedenaście dzięki mijanemu na wąskim chodniczku interesującemu mężczyźnie. Niby jakiś postęp, jednak wysiłki zmierzające w kierunku wyjścia o właściwej STRONA 12godzinie nie zawsze pozytywnie wpływały na stan pamięci. Dyscyplina godzinowa pogłębiała roztrzepanie i sklerozę, co zmuszało mnie do zawracania po zapomniane rzeczy i rozkład dnia znów mi się rozjeżdżał. Nic dziwnego, że jeszcze nie wpadłam na żaden błyskotliwy pomysł poderwania interesującego faceta, skoro moja inwencja twórcza była eksploatowana w celu ratowania tego, co przez pośpiech, gapiostwo i nieumiejętność zgrania się z zegarkiem udawało mi się schrzanić. Za Boga jednak nie miałam pojęcia, jak uporać się z brakiem portfela, gdy w sobotni poranek zablokowałam przy kasie tłum ludzi. Nerwowy pomruk za moimi plecami przybierał na sile, gdy trzęsącymi się dłońmi przeszukiwałam torebkę, usiłując wygrzebać chociaż pięć złotych na wodę mineralną i sałatkę. Wyczarować gotówki nie umiałam. Zamiast niej podjęłam próbę wyczarowania uroczego, przepraszającego uśmiechu. Chyba skutecznie, bo nikt mnie nie zabił. Odłożenie zakupów i powrót do domu nie wchodziły w grę. Zwalniając Kamilę, zyskałam spokój ducha, jednak za wysoką cenę. Ktoś bowiem kwiaciarnię w soboty i niedziele otwierać musiał. Pozbywając się jednego kłopotu, wzięłam na siebie pracę przez sześć dni w tygodniu i opuściłam wygodne grono szczęściarzy kupujących w sobotę rano ciepłe bułeczki na śniadanie. Nie miałam również szansy na wyjście z pracy i uzupełnienie zapasów czegoś jadalnego. – Jeszcze chwileczkę – wymamrotałam do stojącej za mną kobiety, której ciężki oddech i spływający po czole pot potwierdzały zaawansowany poziom poirytowania. Blokując kolejkę, zablokowałam jej też możliwość szybkiego rzucenia się na spoczywające w koszyku pączki, co niekorzystnie rzutowało na poziom frustracji. Ale nie na cudowny przypływ gotówki w mojej torebce, w której znalazło się wprawdzie dwadzieścia groszy, na tym jednak cud się skończył. Drobna moneta odmawiała rozmnożenia z uporem godnym lepszej sprawy. Mój własny STRONA 13poziom frustracji również zaczynał wymagać natychmiastowego ukojenia przy pomocy czegoś słodkiego. Bierz diabli dietę, zaraz rzucę się na pączki baby za mną, zostanę zamordowana i przynajmniej rozwiąże się problem. Wizja własnych rozszarpanych szczątków była tak realna, że musiałam kilkakrotnie zamrugać. Wyglądało na to, że w rozszarpywaniu brała udział połowa klientów z kłębiącej się za mną kolejki. Toż żaden patolog by tego nie pozszywał… Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Za pół godziny muszę być w kwiaciarni i dostać się tam na piechotę, bo oskubawszy Olgierda, wspaniałomyślnie oddałam mu auto. I tak zresztą było jego. Ostatnie, rozpaczliwe spojrzenie ujawniło brak choćby jednej znajomej twarzy kogoś z sąsiadów, skłonnego poratować mnie pożyczką. „Sześć godzin w pracy bez żarcia można przeżyć”, przemknęło mi przez myśl, gdy z odpowiednio przerażoną miną szykowałam się do wciśnięcia ekspedientce kitu na temat ukradzionego portfela. Niech Bóg mnie broni przed przyznaniem się do sklerozy! Sprowokowałam już wystarczający wzrost poziomu agresji. Skumulowany na niewielkiej powierzchni sklepu mógł okazać sięniebezpieczny. – Bardzo panią przepraszam – jęknęłam z całkiem autentyczną rozpaczą. – Chyba ktoś ukradł mi portfel! Miałam nadzieję, że wpadł do bocznej kieszonki w torebce, ale sama pani widzi, nie ma! Nerwowe pomruki umilkły. Podobnie jak ciężkie wzdychanie, jakim zniecierpliwiona ekspedientka sygnalizowała, że ma mnie dosyć. – No trudno, nie mam jak zapłacić, muszę zrezygnować z zakupów. Ofiara kradzieży miała szansę na większe współczucie niż ofiara własnej sklerozy. – Miała tam pani kartę? – spytała ekspedientka, gromiąc spojrzeniem babę za moimi plecami, której nie zdołałam wzruszyć. – Trzeba zadzwonić, zablokować, żeby konta pani nie STRONA 14wyczyścili. – Nie, kartę i dokumenty zostawiłam w domu – mruknęłam, świadoma, że na okoliczność kradzieży portfela z pieniędzmi, dowodem tożsamości i resztą dokumentów powinnam posymulować większą rozpacz. – Wzięłam tylko taką małą portmonetkę z gotówką, nie planowałam większych zakupów. Trudno. Naprawdę bardzo państwa przepraszam. Minę musiałam mieć prawdziwie cierpiącą, gdyż w przypływie współczucia ekspedientka zaproponowała pozostawienie zakupów pod ladą do chwili, gdy ze stosownym środkiem płatniczym wrócę do sklepu. Bardzo chętnie, jednak z takiego rozwiązania skorzystałabym, mając nieograniczony zapas czasu. Ten, który miałam, i tak niebezpiecznie się kurczył. Jeszcze raz grzecznie podziękowałam za cierpliwość i, klnąc pod nosem, chciałam opuścić kolejkę, gdy ktoś przepchnął się w moim kierunku. – Niech pani zaczeka! – usłyszałam męski głos i cofnęłam się gwałtownie. Babsko za moimi plecami syknęło wściekle, gdyż wlazłam mu na nogę. Mało mnie to jednak interesowało, w przeciwieństwie do właściciela głosu, który przed chwilą mnie zatrzymał. Głosu, o usłyszeniu którego marzyłam od ładnych kilku tygodni. Ale nawet w najśmielszych snach nie wierzyłam, że ten właśnie głos zwróci się do mnie z propozycją pomocy. Wysoki mężczyzna o kasztanowych, lekko kręconych włosach podszedł do mnie energicznym krokiem, krótkim spojrzeniem szacując wartość moich zakupów. – Mam propozycję – powiedział. – Pani zależy na zakupach, a odniosłem wrażenie, że oboje trochę się spieszymy. Pani wpuści mnie na swoje miejsce, a ja zapłacę za wszystko razem. To długo nie potrwa, przecież nie mam wyładowanego całego koszyka – zwrócił się do baby od pączków, zniecierpliwiony jej głośnym protestem, po czym odwrócił się do mnie. – Czy takie STRONA 15rozwiązanie pani odpowiada? Odpowiadało mi każde, jakie by zaproponował. I zanim ktokolwiek zdążył się odezwać, przepchnął się na początek kolejki, ułożył na ladzie swoje zakupy i wręczył kasjerce kartę płatniczą. Następnie sprawnie spakował zakupy w dwie siatki, posłał w stronę kłębiącego się tłumu przepraszający uśmiech i skierował się w stronę wyjścia. Z trudem otrząsnęłam się z osłupienia i, bąknąwszy do kasjerki coś o przeprosinach za kłopot, rączym kłusem wybiegłam ze sklepu. Tymczasem mój wybawca wygrzebał ze swojej siatki paczkę nabytych przed chwilą papierosów. Uśmiechnął się poprzez gęstniejące obłoczki dymu na widok mojej głupiej miny i podał mi siatkę z wodą i sałatką. – Dziękuję – wymamrotałam zmieszana. – Za wybawienie z kłopotu, pożyczenie pieniędzy i wyrwanie z rąk tego babska tuż za mną. „I że był pan uprzejmy odezwać się do mnie pierwszy, więc nie muszę się już zastanawiać, jak zwrócić na siebie pańską uwagę”, cisnęło mi się na usta. Z trudem ugryzłam się w język. Choć może nie było za co dziękować. Poznawszy mnie w tak kretyńskiej sytuacji, niewykluczone, że zacznie chodzić do pracy bardziej okrężną drogą… Póki co jednak miałam inny, bardziej praktyczny problem. – Ja oczywiście te pieniądze zwrócę. Przy najbliższej okazji. Zdaje się, że nadarzy się w poniedziałek. Mężczyzna uśmiechnął sięrozbawiony. – Albo innego dnia. Jak widać, okazja do spotkania trafia się nam nawet w weekendy. Ale przyznam, że gdyby nie to, chyba nie byłbym skłonny pani ratować. – Nie, no jasne – mruknęłam. – Tak ma pan pewność, że dopadnie mnie pan, gdybym próbowała się migać od zwrotu długu. Innej drogi przez osiedle nie ma, więc małe ryzyko, że się STRONA 16niepostrzeżenie ulotnię. Mężczyzna przyglądał mi się z tajemniczym uśmiechem błąkającym się na twarzy. – Powiedzmy inaczej. Nie lubię pożyczać pieniędzy obcym. – Mam rozumieć, że ja już nie jestem obca? – Najwyraźniej nie. Robert. – Wyciągnął rękę. – Maja – wyszeptałam speszona, ujmując dużą, silną dłoń o krótko przyciętych paznokciach i nie dowierzając własnemu szczęściu. Boże, muszę naprawdę być straszną idiotką, skoro tak chętnie się objawiło i jeszcze zapobiegło śmierci głodowej w pracy… Praca! Romanse romansami, ale do otwarcia kwiaciarni zostało mi piętnaście minut. On też wspominał, że się spieszy. A tymczasem staliśmy tu sobie, konwersując i mając w głębokim poważaniu jakikolwiek pośpiech! Popłoch w moich oczach musiał być wyraźny. – Spieszysz się – stwierdził Robert, puszczając moją dłoń. – Jak co dzień. No cóż, nie zatrzymuję. Do poniedziałku. „A nie do jutra?”, jęknęła rozczarowana twardym lądowaniem dusza. Z trudem stłumiłam westchnienie. – Do poniedziałku – powiedziałam, patrząc, jak Robert uśmiecha się na pożegnanie i odchodzi w kierunku pobliskiego parkingu. Dopiero gdy zniknął mi z pola widzenia, myślenie wróciło na przyziemne tory. Niczym rażona piorunem runęłam w stronę kwiaciarni, modląc się, by dystans trzech kilometrów nie okazał się zbyt długi, by przebyć go w dwanaście minut. STRONA 17Pech chciał, że nie mogłam oddawać się romantycznym uniesieniom zbyt długo. Choć zielonkawe refleksy oczu Roberta powracały w wyobraźni do końca soboty, już w niedzielny poranek nad moją głową zaczęły się gromadzić ciemne chmury, początkowo niewinnie, potem przybierając barwę ciemnej stali, zwiastującej solidne gradobicie. Nadal zaprzątnięta kwestią niespodziewanej pożyczki i lekko przepłoszona faktem, że nie do końca pamiętam, o jaką kwotę podwyższyłam Robertowi rachunek, do mieszkania przebywających na urlopie rodziców zajrzałam w przelocie kilka minut po piątej. Opieka nad rodzicielskim lokum nie wymagała szczególnego wysiłku, gdyż znajdowało się ono naprzeciwko mojego własnego. Wbrew początkowym obawom, że bliskość będzie oznaczać także kontrolę, szybko przekonałam się, że takie rozwiązanie wcale nie jest złe. Zarówno mój ojciec, jak i mama w organizowaniu sobie życia wykazywali kreatywność na tyle dużą, że nie musieli koncentrować uwagi na poczynaniach pełnoletnich latorośli. Z wygody mieszkania na tym samym piętrze korzystały również nasze koty, w zależności od kaprysu kursując pomiędzy lokalami dzięki niewielkiemu otworowi w ścianie dzielącej oba balkony. Podczas nieobecności rodziców nie musiałam ich przewozić z całym dobytkiem ani poświęcać czasu na wizyty u domowego zwierzyńca. Zaglądałam tam tylko w celu podlania kwiatków i ewentualnej inspekcji zawartości lodówki, która tym razem wdzięcznie świeciła pustką. Normalnie sama zajęłabym się jej zapełnieniem, jednak szósty dzień pod rząd w pracy i poranny występ w sklepie wyzuły mnie z resztek sił. Powątpiewając w jakość działania zmęczonego rozsądku, zleciłam dokonanie zakupów bratu. Michał polecenie wypełnił sumiennie, choć z kawalerskim polotem. W rezultacie w lodówce znalazły się duża ilość żółtego sera, dwa bochenki chleba, jajka, mleko, kilka opakowań STRONA 18kiełbasy i różnego rodzaju sera pleśniowego. Wszystko to upchnięto pomiędzy ogromną ilością kocich puszek, więc na pierwszy rzut oka lodówka sprawiała wrażenie zdolnej do zaspokojenia najbardziej wyrafinowanych zachcianek kulinarnych. Po dokładniejszym przeglądzie wyszło na jaw, że poza naleśnikami i jajecznicą na kiełbasie niewiele uda się przyrządzić na obiad. Ojciec był skłonny zadowolić się takim menu, mama jednak kategorycznie odmówiła żywienia się kawalerską kuchnią. Męczona wyrzutami sumienia, zaprosiłam rodziców na obiad i w niedzielę rano przystąpiłam do produkcji pierogów z kapustą i grzybami w ilości znacznie większej niż dla trzech osób. Doświadczenie podpowiadało mi, że do pierogów domowej roboty rodzina zleci się jak pszczoły do miodu i zażąda porcji na wynos. Także i tym razem doświadczenie miało rację. Ledwie wpuściłam do mieszkania spragnionych domowego jadła i podzielenia się wrażeniami z urlopu rodziców, dzwonek do drzwi obwieścił przybycie Michała z narzeczoną Alicją. Zważywszy że wraz z rodzicami przybyły również koty, nagle okazało się, że mam do wykarmienia siedem głodnych istot, a sama również z przyjemnością coś bym zjadła. Sto siedemdziesiąt pierogów i mielone z indyka powinno chyba temu zapotrzebowaniu sprostać? Szybko przygotowałam kawę rodzicom i poszłam do kuchni, gdzie w dwóch garnkach gotowała się woda na pierogi. Do obu wlałam po łyżce oleju i zatrudniłam Alicję do przygotowania sałatki. Michał otrzymał ambitne zadanie zorganizowania posiłku dla kotów. – Kotkowym też podać sztućce? – zapytał po wyniesieniu misek. – Na stole jest jeszcze miejsce. – Rozumiem, że ludzie i zwierzęta razem siadają do stołu… – Mina Alicji wskazywała na jej oscylowanie pomiędzy zgorszeniem z powodu braku higieny a zachwytem nad doskonałą zwierzęco-ludzką harmonią panującą w naszej rodzinie. STRONA 19– Nie i tak – mruknęłam, wrzucając do garnków pierwszą partię pierogów. – Sztućce kotkowym nie, wspólne jedzenie jak najbardziej – dorzuciłam po chwili, bo Michał i Alicja zagapili się na mnie z całkowitym brakiem zrozumienia. – Bracie, chwilowo jesteś bezrobotny, podaj pietruszkę. – Gdzie masz pietruszkę? – Michał zaczął otwierać po kolei wszystkie szafki, zapominając o ich zamknięciu. – Tu jest coś takiego jak majeranek, bazylia… Koper włoski? Po cholerę? – Pietruszka, na litość boską! Mój krzyk nieco wystraszył Michała. Odwrócił się gwałtownie, zahaczając ręką o opakowanie, które natychmiast wylądowało na mojej głowie. – Michał, ja chciałam pietruszkę, nie pietruszką – syknęłam. – Wsyp dwie łyżki do sałatki i posyp pierogi. Nie te w garnku, te w misce – jęknęłam na widok poczynań braciszka. – Wredna zołza jesteś – obraził się Michał. – Człowiek chce pomóc i tylko w łeb dostaje. – Po pierwsze, w łeb dostałam ja – odgryzłam się. – Po drugie, dobre chęci, zdaje się, z powodzeniem wykorzystało w charakterze bruku piekło. – Nie denerwuj siostry. – Do kuchni wkroczył zwabiony wonią zasmażki ojciec. – Zwłaszcza że przebąkiwała coś o ptysiach z kremem. Na wieść o ptysiach Michał zmienił nastawienie. Z precyzją godną zawodowego mistrza kuchni wsypał pietruszkę do wskazanych naczyń, zamieszał zasmażkę i zaczął wynosić talerze na stół. Po kilku minutach siedzieliśmy w salonie, pochłaniając pierogi. Wbrew obawom Alicji koty również zajęły miejsca przy stole (a raczej na stole) w wyznaczonej części i pochłaniały mielone z indyka, nie wykazując zainteresowania naszymi talerzami. – Siostro, nawet jeśli charakter masz nieco zołzowaty, pierogi STRONA 20są rewelacyjne – mruknął Michał, nakładając sobie trzecią porcję. – Nie wiem, po kim odziedziczyłaś talent, ale kocham tę osobę. – Nie po matce, niestety – westchnął ojciec i natychmiast umilkł pod wpływem spojrzenia, jakie posłała mu mama. – Po tobie też nie. – Stanęłam w obronie mamy. – Więc zaraz wyjdzie, że jestem adoptowana. – Babcia bosko gotowała – rozmarzył się Michał. – Obie babcie… – Widzisz, Majeczko, jednak nie jesteś podrzutkiem – ucieszył się tata. – Skoro odziedziczyłaś talent po obu babciach, to już coś znaczy. Możesz czuć się spokojna. – Za to stałam się obiektem wiecznego wyzysku kulinarnego. Nie wiem, co gorsze, naprawdę. Przez was popadnę w depresję – mruknęłam. – Ale ptysie zrobisz? – Dla Michała tylko ten aspekt mojej ewentualnej depresji był ważny. Na myśl o ptysiach zrobiło mi się słabo. Słabość objęła głównie moją wolę, którą od kilku lat katowałam próbami oparcia się ukochanym słodyczom. Poza rurkami z kremem, które wcinaliśmy z Michałem każdego lata podczas odwiedzin u babci Irenki, ptysie według babcinego przepisu stanowiły najgorsze zagrożenie dla figury. „Kiedyś można było napychać się bez ograniczeń”, pomyślałam melancholijnie. Kultywowane przez całe dzieciństwo łażenie po płotach, harce w jeziorze i hasanie po polu spalały kalorie lepiej niż joga… Pewnie dlatego zeszyt z przepisami babci schowałam za najcięższymi książkami na górnej półce regału. – Że co, proszę? – Otrząsnęłam się ze wspomnień i spojrzałam na ojca. – Przepraszam, zamyśliłam się… Funkcjonowanie w trybie zawieszenia nie było dla moich bliskich żadnym zaskoczeniem, choć, jak z dezaprobatą zauważył ojciec, od czasu rozwodu zdarzało mi się coraz STRONA 21częściej. Teraz również przyjrzał mi się z delikatnym zniecierpliwieniem. – Ziemia do Majki, Ziemia do Majki, skup się. Rozmawiamy o spadku babci Irenki. A konkretnie waszej części. Temat istotny, bo zgodnie z ostatnią wolą babci zapisane dobra w postaci materialnej miały trafić do was, kiedy oboje się usamodzielnicie. Twój brat się w tej kwestii nieco ociągał, ale skoro i on dorósł do ożenku, należałoby wrócić do tematu… – Swoją drogą, nie rozumiem, dlaczego mama postawiła taki idiotyczny warunek. – Pokręciła głową z dezaprobatą nasza prywatna rodzicielka. – Zawsze uważałam ją za osobę obdarzoną zdrowym rozsądkiem. W tym przypadku Majkę spotkała jawna niesprawiedliwość. Moim zdaniem powinna swoją część dostać, wychodząc za mąż. To idiotyzm, kazać jej czekać, aż Michał postanowi się ożenić. – Może babcia przewidziała, że Maja wyjdzie za mąż… Hm, mało skutecznie… – Dziękuję – syknęłam, obiecując sobie zrobić te cholerne ptysie w tajemnicy przed Michałem i podzielić się tylko z rodzicami i Alą. Chociaż nie, zakochana nieprzytomnie w moim braciszku Alicja wyniosłaby część dla niego i jeszcze oddała swoją porcję. – Babcia myślała schematem, zgodnie z którym Michał i Majka zawsze wszystko robili razem – wtrącił ugodowo ojciec. – Jak na bliźnięta przystało. Przecież nawet obronę pracy magisterskiej mieli tego samego dnia, choć na innych uczelniach. Skąd mogła wiedzieć, że będą mieli kaprys poukładać sobie życie w innych terminach? Zresztą, równie dobrze to Michał mógł pierwszy się ożenić. – Słuchajcie, dla mnie żaden problem. – Michał rozparł się na krześle z zadowoloną miną. – Nasz ślub jest za pół roku. Jak się Maja zepnie, to wyrobi. Tylko tym razem byłoby dobrze, żeby już faktycznie na wieki wieków, amen… – Jasne, bo akurat znajdę faceta na wieki wieków, amen, STRONA 22przez pół roku! Casting ogłoszę! Ideał skłonny poślubić mnie w ekspresowym tempie pilnie poszukiwany. Przynieść CV i portfolio rodziny! Nie chcę kolejnej paskudnej teściowej! – A tamta była paskudna? – Błagam… Może ja w ogóle już nie chcę teściowej! – A niby dlaczego? – Bo nie! – warknęłam, waląc pięścią w stół. Dyskusje na temat charakterów mojej byłej i ewentualnej przyszłej teściowej ucięła mama, machając ze zniecierpliwieniem ręką. – Tak na te teściowe psioczycie, że tracę ochotę na zostanie teściową – powiedziała zniecierpliwiona. – A własną teściową w takim razie usprawiedliwię, mogła faktycznie nie przewidzieć, że nasze dzieci w którymś momencie rozejdą się rozwojowo. Ostatecznie dziewczyny dojrzewają szybciej… – Też cię kocham, mamo – obraził się Michał. – W każdym razie… – Pauza w wypowiedzi była mamie potrzebna, by zgromić wzrokiem syna. – Mamy poważniejszy problem niż dywagacje, kto i dlaczego jest bardziej samodzielny i czy małżeński falstart Majki cokolwiek tu zmienia. Mieliście dostać spadek, jak się usamodzielnicie. Załóżmy, że oznacza to wyprowadzkę z domu i życie na własny rachunek. Warunek został spełniony, więc teoretycznie powinniście dostać to, co zapisała wam babcia. Teoretycznie? To, co mówiła mama, oderwało nas od nerwowego kopania się pod stołem. Zastygliśmy na miejscach, wpatrując się w matkę z niepokojem. – A w praktyce? – bąknął Michał. – Bo od teorii do praktyki to jeszcze kawałek drogi… Mama przez chwilę patrzyła na nas, od czasu do czasu rzucając ojcu rozpaczliwe spojrzenia. Równie rozpaczliwie ojciec próbował ignorować nieme wołanie o pomoc. W końcu do mamy dotarło, że jest zdana na siebie. STRONA 23– A w praktyce to nikt nie może nic dostać – mruknęła z rozgoryczeniem. – W praktyce diabli wzięli testament… Okrzyk zgorszenia wyrwał nam się z gardeł. Dopiero teraz ojciec zdecydował się przyjść mamie z pomocą. – Nie patrzcie tak! Jest zapis, że po śmierci babci opiekę nad jej majątkiem sprawujemy my z matką. Dom, konto bankowe i tak dalej. Część przechodzi na nas. No i ten warunek, że za podział zgodnie z testamentem możemy się zabrać, jak się usamodzielnicie. Tylko do szczęścia brakuje nam wiedzy, gdzie ten testament jest. A konkretnie aneks, który wyjaśni, co babcia miała na myśli, podpinając pod testament liścik do was. Zakładamy, że dotyczy posiadanych przez babcię ruchomości bądź nieruchomości. Zwłaszcza że w samym testamencie o was jest mowa w… hm… niewielkim stopniu… Do Michała treść wypowiedzi ojca zaczęła z wolna docierać. – To brzmi jak wyjątkowo idiotyczny dowcip – wymamrotał. – Testament z wszelkimi przyległościami powinien mieć prawnik babci. Włącznie z wiedzą, co dalej z tym zrobić. Z tymi kopertami, zaginionymi fragmentami i całą resztą. – No to cię, synu, rozczaruję – sapnął ojciec. – Nie ma. Co gorsza, prawnik zarzeka się, że nie było. Coś tam tylko mamrotał, że ze zrozumieniem listu nie powinniśmy mieć kłopotu. Podobnie jak z brakującym aneksem. – Może nie będzie tak źle – wzruszył ramionami Michał. – Wiesz co, tato, ja bym chętnie ten list przeczytał. Mamy jakiś odpis, ksero? – Nawet cały list w kopercie wydębiłem, proszę bardzo. Wychodząc, wstąp do nas, dostaniesz. Maja, ty też przyjdziesz? – Wezmę potem od Michała. Może kocha mnie umiarkowanie, ale nigdy nie próbował mnie kantować. – Podjadę do ciebie wieczorem – obiecał Michał. – Informacje za ptysie. Uczciwa propozycja. – Stoi. STRONA 24Ponieważ naprawdę wzajemne kantowanie w naszym przypadku nigdy nie wchodziło w grę, pożegnawszy się z rodziną, wyciągnęłam notatnik z przepisami na słodycze. Nie do końca po drodze mi było z ptysiami, których nijak nie byłam w stanie przerobić na wersję niskokaloryczną, jednak słowo się rzekło. Pozostało wybrać się na zakupy i uzupełnić brakujące składniki. „Pamiętając o zabraniu portfela”, pomyślałam zgryźliwie. I wycieczce do bankomatu. Ostatecznie naprawdę twardo postanowiłam oddać jutro rano forsę Robertowi. I, jak się można domyślić, niemal natychmiast o niej zapomniałam, gdy po zapłaceniu rachunku w markecie odebrałam telefon od Michała. – Majka, widziałem ten list. Tam naprawdę jest napisane, że mamy to sami znaleźć i że wiemy, gdzie to jest. – Guzik z pętelką – mruknęłam. – Nic nie wiemy. Babcia przeceniła nasze zdolności jasnowidzenia. Zacznijmy od tego, że nawet nie wiemy, co to jest to tajemnicze „to”! – My jako rodzina nie wiemy. – Michał był innego zdania. – Ale skupmy się na tym, co jednak wiemy. My. Ty i ja. Może wiemy coś więcej niż rodzice. Ostatecznie list adresowany był do nas, no nie? Prychnęłam z niecierpliwością. Takich rzeczy było wiele. Zbierały się od czasów zasmarkanego dzieciństwa, zwłaszcza że żadne z nas nie było potulnym dzieciątkiem o anielskim spojrzeniu. Spojrzenie anioła, owszem, wytrenowaliśmy, było ono jednak równie słodkie, jak fałszywe, wyczarowywane na potrzebę chwili, zanim ktokolwiek zorientował się, co zmalowaliśmy. A że knuliśmy razem i razem trzeba było później trzymać buzię na kłódkę, to i wspólnych tajemnic trochę się nazbierało… No dobrze, ale co z tego bogactwa sekretów mogło dotyczyć babci Irenki? Zniecierpliwiona zażądałam odczytania epistoły. – Spadek to skarb – zaczęłam ostrożnie, przypominając sobie STRONA 25opowieści o rodzinnych skarbach, którymi babcia raczyła nas na dobranoc. Czyżby aneks do testamentu był ostatnim nawiązaniem do naszych ulubionych bajek z dzieciństwa? – Tak mi się kojarzy. Babcia mówiła, że ma dla nas skarb. Skarb schowany był w małej kasetce, a kasetka na strychu w domu babci… A klucz do kasetki… Klucz do kasetki… – zacięłam się, bo luka w pamięci nie chciała ujawnić miejsca pobytu kluczyka. A może to bardziej luka w logicznym myśleniu? – Diabeł ogonem nakrył ten cholerny klucz… – Dostałaś lalkę z kluczykiem przypiętym do łańcuszka na szyi na dziesiąte urodziny – dokończył triumfalnie Michał. – Majka, pomyśl, nie było żadnych innych kluczyków. Po cholerę miałabyś dostać lalkę z tak idiotycznym wisiorkiem? I to schowanym pod kiecką? Niby logiczne… – No dobra, ale to zakrawa na jawną dyskryminację – mruknęłam. – Mama miała rację, babcia nigdy nikogo z nas nie wyróżniała. Dlaczego kluczyk dostałam ja, skoro skarb miałbyć dla nas obojga? I tu Michał znalazł sensowne wyjaśnienie. – Bo babcia wiedziała, że tę lalkę bardzo chciałaś dostać i że jej nie zniszczysz ani nie zgubisz. Majka, to było zbyt wielkie i zbyt ładne, żeby się tym bawić, pomijając czesanie i przygładzanie sukienki. Było oczywiste, że ta lalka to będzie dla ciebie jakaś cholerna świętość! Więc bądź tak dobra, przemyśl sprawę i zarezerwuj sobie przyszły weekend na wycieczkę do domu babci. Razem z lalką i kluczykiem, rzecz jasna! – Tak jest, poruczniku Colombo – sapnęłam, bo utrzymanie jedną ręką zakupów, a drugą telefonu zaczynało być męczące. – Podjedź po kolacji i przywieź ten list. Aż mi się nie chce wierzyć, że to takie proste. Takie sprawy lubią się komplikować. – Może mamy szczęście i obejdzie się bez komplikacji… Pokręciłam z niedowierzaniem głową. To było naprawdę zbyt} ^{Tego kwiatu jest pół światu. Nie chcę chłopca mieć z plakatu. 17 listopada 2011. ZAPŁAKANA. Ciągle sama już od rana. Siedzę w domu zapłakana. Ciągle sama}

Panowie, tym razem coś dla Was. Z racji tego, że ostatni post z tej serii zdobył niemałe zainteresowanie, postanowiłam spojrzeć na temat z innej perspektywy. No bo, my kobiety wiemy, jak chciałybyśmy być traktowane, - najlepiej jak księżniczki, proste - co zwykle dla płci brzydszej stanowi nie lada wyzwanie. Lecę Wam z pomocą i objaśniam tajniki kobiecej mentalności. Enjoy! Przede wszystkim znajdź dziewczynę - jak mówi stare polskie przysłowie 'tego kwiatu jest pół światu, a trzy czwarte *uja warte'. Wiesz o tym i często powtarzasz, ale i tak idziesz na łatwiznę. Bo gdzie można spotkać fajną dziunię, jak nie w klubie? Pomacha Ci tyłkiem przed nosem i już jest Twoja! Kilka drinków, taniec ocieraniec - laski to lubią, ale to zależy, czy Ty lubisz takie laski. Tak zwane jednorazówki. Zastanów się tylko na jak długo i czy w ogóle warto robić sobie nadzieję, albo nie. Zanim zaczniesz się zastanawiać, rozejrzyj się dokładnie i na szybkości policz ilu facetom zdążyła pomachać dupskiem w drodze do toalety. Przede wszystkim znajdź czas - kobieta to dosyć wymagające stworzenie. Potrzebuje bliskości, czułości i przede wszystkim Ciebie, więc zanim zaczniesz robić jej nadzieję, zastanów się, czy: a) jesteś w stanie zagwarantować jej to wszystko b) wyrosłeś już z niewinnych flirtów i na poważnie myślisz o związku c) wyobrażasz sobie ją w roli żony i matki Twoich dzieci? Jeśli na wszystkie powyższe odpowiedziałeś 'tak', nie wiem gdzieś Ty się uchował, ale zasługujesz na naprawdę super dziewczynę! Wymagaj od niej - musi być piękna, seksowna, z dużym biustem. Obowiązkowo długie smukłe nogi i zawsze pomalowane paznokcie! Kobieta ma być piękna zawsze i wszędzie, w każdej sytuacji. Jest przecież Twoją wizytówką i w Twoim towarzystwie powinna powalać seksapilem. Niech koledzy zazdroszczą! Niech się ślinią na samą myśl o tym, jak wygląda nago w łóżku, najlepiej z makijażem, kiedy śpi... Wymagaj od siebie - i tu nie chodzi o postawienie włosów na żelu przed każdą randką. Większość z nas nawet nie zwróci na to uwagi. Serio, wystarczy prysznic i czyste skarpetki. I zamiast picować się przed lusterkiem, przywlecz uśmiech na twarz! To naturalny kosmetyk. Doda Ci uroku i odwagi, a przede wszystkim poszerzy Twoje horyzonty. Słyszeliście o tym, że śmiech jest zaraźliwy, jak ziewanie? Więc jeśli przywitasz ją w ten sposób, odwdzięczy się tym samym! A cóż jest piękniejszego w dziewczynie jeśli nie szczere zadowolenie na Twój widok? Nie odpowiadajcie. Wypróbuj ją od razu - jak można być z kimś, jeśli nie wiesz, czy w przyszłości dopasujecie się cieleśnie? Trzeba to sprawdzić. Jest na to pewien sposób. Zaproś ją do siebie, odpal romantyczny film, otwórz wino i czekoladki. Niech zaszumi jej w głowie. Szeptaj do ucha czułe słówka, niepostrzeżenie włóż rękę pod jej bluzkę, a tam... ups, wielkie nic. Czyżby to był koniec Waszej znajomości? Daj jej trochę czasu - dziewczyna w towarzystwie chłopaka, na którym jej zależy rzadko kiedy jest sobą. Potrafimy robić różne głupstwa, żeby zwrócić na siebie uwagę, zaimponować, przypodobać się Wam, albo z kolei nie robić nic, udawać ziemne i lodowate suki. Taka nasza przypadłość, ale ona mija po pewnym czasie. Wraz z upływem dni, zaczynamy się do Was przyzwyczajać. Poznajemy się nawzajem i to normalne. Obydwoje jesteście sztywni i nie do końca wiecie jak się zachowywać w swoim towarzystwie, ale jeśli dasz jej trochę luzu, wyjdzie na jaw jej prawdziwy charakter. I gwarantuję, że jeśli się w nim zakochasz to żaden celulit, czy nawet rozstępy nie będą Wam straszne! Mów jej to, co chce usłyszeć - posłużę się przykładem kolegi. Pies na baby jak się patrzy. Podchodzi do koleżanek i każdej mówi co innego, ale żeby nie dostać po twarzy, zaprzestał cytowania typowych tekstów na podryw. Teraz najnormalniej w świecie wkupuje się w łaski każdej dziewczyny banalnym: "Ładnie Ci w niebieskim", "Boże, gdzie byłaś przez całe moje życie", "Ta szminka podkreśla twój uśmiech". I kurde, wiecie co... to działa! Wystarczy jeden taki tekst, a kobiece ego zaczyna się rumienić. Jest tylko jeden minus. Ten kolega nigdy nie miał dziewczyny. Powiedz, co czujesz - pewnie ciężko Wam będzie na pierwszej randce sypać komplementami, jak z worka, ale w gruncie rzeczy nie o to chodzi. Płeć piękna lubi kiedy jesteście dla nich zagadką, lubi te Wasze gierki, podchody, tajemnice. Tak naprawdę to nas dowartościowuje. Ale kiedy ten etap już minie i przyjdzie czas na uczuciowe szczerości, po prostu to powiedz. Kobiety też mają trudności z wyrażaniem myśli i uczuć. To typowe, że przy ukochanej osobie w głowie panuje pustka i plącze Ci się język. W takim wypadku wyłącz rozum, a włącz serce. Faceci są twardzi, ale to nie wstyd, przyznać się do miłości, podobnie jak nosić torebkę swojej dziewczyny (!) Udawaj niedostępnego - nie odpowiadaj na smsy, odwołaj kilka randek z rzędu, nie miej dla niej czas, a międzyczasie pokazuj się z inną. Niech zatęskni. Niech zobaczy jakim dobrym towarem jesteś i niech oszaleje z zazdrości. Niech wie, że możesz mieć każdą. Powinna Ci pokazać jak jej na Tobie zależy. Nie możesz serca oddać za darmo. Twoje ego znacznie wzrośnie, kiedy zamieni się w lwicę i zacznie walczyć. Najpierw wydrapie oczy Twojej koleżance, później Tobie. Bądź blisko - kobieta jest jak kot. Lubi ciepło, rozpoznaje człowieka po charakterze i wie na czyich kolanach czuje się najlepiej. Dlatego bądź dla niej dobry już od samego początku. Jeśli ją kochasz i szanujesz. niech stanie się całym Twoim światem. Nic jej tak do Ciebie nie zbliży, jak pewność, że jest dla Ciebie najważniejsza. Jeśli ona będzie na pierwszym miejscu, wszystko inne będzie na swoim miejscu. Dawaj jej siebie, a ona stokroć się odwdzięczy. Bądź przy niej, a nie będzie potrzebowała nikogo innego. Koledzy? Zapomnij! - wypad z kumplami na piwko? Mecz? Już nie. Masz dziewczynę, więc o niej nie zapominaj. Teraz nastała era miłości. Tylko jej potrzebujesz. Masz za nią chodzić krok w krok. Zakupy, kosmetyczka, ploteczki u koleżaneczki. Jesteś jej przyjacielem, powinieneś rozumieć kobiece potrzeby! Żyj i pozwól żyć - osobiście jestem wyznawcą tej zasady. Są chwile, kiedy mam ochotę posiedzieć sama, pozachwycać się światem, czy pospacerować i porozmyślać w samotności. Czasami nie mam ochoty na niczyje towarzystwo i to jest normalne. Wypad na kawę, do kina, czy na kręgle bez obecności ukochanego też przeżyję. Ja mam swoich przyjaciół, on swoich i to jest fajne. Czasem wyskoczy sobie z nimi na kebsa, do pubu, albo skromną domówkę. Niezmiernie się cieszę kiedy mnie o tym informuje, ale jeśli nie, świat się nie wali. Kobiety pod tym względem potrzebują dużo więcej niezależności. Wtrącający się we wszystko facet nie jest dobry. My mamy swoje tajemnice, w które nie należy wtykać nosa. I musicie nam uwierzyć na słowo, że jeżeli Wam o czymś nie mówimy, nie jest to warte Waszej uwagi. Potrzebujesz czasu na przemyślenia? - nie jesteś gotowy na związek? Lepiej od razu jej powiedz, że jest brzydka i nie chcesz z nią być. Zranisz ją, tak czy siak, więc po co owijać w bawełnę? Tu nie istnieje złoty środek. Podczas, kiedy Ty będziesz rozmyślać nad sensem miłości (i zapewne nie wymyślisz nic ciekawego), owa miłość może przejść Ci koło nosa. Weź sprawy w swoje ręce - nic tak nie odstrasza dziewczyn, jak niezdecydowany mężczyzna. To nie znaczy, że masz narzucać swoje zdanie. Pamiętaj, że kiedyś w przyszłości będziesz głową rodziny, a kobieta będzie jej szyją. Będziesz musiał jej wysłuchać i podjąć najlepszą dla Was obojga decyzję, równocześnie biorąc za nią odpowiedzialność. Dlatego warto określić, po której stronie stoisz. Chcesz mieć dziewczynę, czy raczej boisz się, że Cię nie zechce? Człowieku, nie dowiesz się, dopóki nie zaryzykujesz. Traktuj ją jak księżniczkę - od teraz ona będzie Twoją panią, a Ty nic nieznaczącym giermkiem na jej usługi. Masz spełniać wszystkie jej zachcianki, wyzbyć się wad, tylko jej poświęcać czas rozpieszczać, komplementować. Inaczej nigdy nie zyskasz miana 'chłopaka idealnego'. Niech będzie Twoim przyjacielem - jest różnica między szacunkiem do kobiety, a byciem przysłowiowym 'pantoflem'. Niestety nie zrozumie tego chłopak, który owej nigdy nie miał. Jeżeli jednak wyrwiesz już jakąś loszkę, to zaprzyjaźnij się z nią. Nie ma lepszego sposobu na związek. Przyjaciele wiedzą o sobie wszystko, przyjaciele sobie ufają i zawsze mogą na siebie liczyć. Jeżeli na tym fundamencie zbudujecie dalsze relacje, nie będziecie się krępować w swoim towarzystwie. Nabierzecie dystansu do siebie! Uleci Twoje zdenerwowanie przed każdym spotkaniem i stres przed strzeleniem gafy, a jej nie będzie przeszkadzać, że jest rozczochrana, czy nieumalowana. Jeżeli ją pokochasz, będziesz chciał dla niej jak najlepiej i nawet z kupą na twarzy będzie dla Ciebie piękna.

Innym słowem oznaczającym "tego kwiatu jest pół światu" w tezaurusie polski jest na niej/nim świat się nie kończy . na niej/nim świat się nie kończy jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) więcej Przykładowe zdania z " tego kwiatu jest pół światu " Odmiana Odmieniaj

Odpowiedzi Oznacza to, że np. jeśli wydaje Ci się, że taki chł jest tylko jeden no to to przysłowie znaczy że nie jest jeden tylko takich samych a nawet lepszych jest miliardy. xD Ale tez mówią: "a 3/4 ch*a warte" xD blocked odpowiedział(a) o 14:09 Często używane w formie pocieszenia gdy ktoś dostaje kosza, chodzi o to, że takich osób jak tych na których nam zależy jest bardzo dużo. Ile np znasz osób w swoim mieście? 200? ile jest osób na świecie? 7 miliardów. Ludzie wbrew pozorom są bardzo podobni do siebie, nawet gdy masz na oku ideał może być takich ludzi naprawdę wiele. I o to chodzi w tym powiedzeniu tak samo jak w powiedzeniu " w morzu jest wiele ryb" :) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Tragedia rozegrała się na spokojnej ulicy Kasjopei na szczecińskim Warszewie. W czwartek po godzinie 18:00 do jednego z mieszkań miał wtargnąć mężczyzna i zabić dwie osoby, a potem siebie. Jedna z analizowanych przez funkcjonariuszy hipotez mówi o zbrodni z zazdrości. Relacje sąsiadów są wstrząsające – mówią o huku i antyterrorystach na osiedlu. sł. Renata Irsa, muz. Renata Irsa, Artur Jurek(I – Pani Żona)I doigrałam się, narozrabiałam, co mam rzec?Trzymało mnie od rana, gdzieś musiało wylać sięPan Mąż mi z drogi schodził, lecz nie zdążył schować sięPoszła lawinaO rolki synaTe co nie sprzątną ich rok temu i ktoś zabrał je (ref.)Jak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatuAle trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcęCiebie jednego chcę całego dla siebie mieć(II – Pani Żona)I wystrzelałam się, las zaorałam, co mam rzec?Ulżyło mi, nie powiem… będzie co ma byćJa wiem, że dziś się Tobie nie podobam…A może by takFilm z Nicole Kidman?I Twoje ulubione daniaI na kolację, na zawołanie?To Pani Żonka śpieszy JUŻDogodzić CiJak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatuAle trzy czwarte guzik warte Ciebie tylko chcęCiebie jednego chcę całego dla siebie mieć(III – Pan Mąż)Żono, ma słodka żonoNarozrabiałaś, czuję się dziś obrażonyNawet się dobrze składa, że narozrabiałaśMam mecz z kolegamiNie czekaj na mnieWybaczam Ci, a teraz zmykam, ciao, arivederci!Na drogę daj całusy dwaJa znikam – pa!Jak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatuAle trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcęCiebie jednego chcę całego dla siebie miećKontakt qo41kn.